พออีกสักครู่ฝนตกแล้ว ฝนตกลงมาเหมือนเข็ม ทิ่มแทงตัว ก็เลยต้องรีบวิ่ง แต่หลวงตาก็ไม่ได้วิ่ง เพราะไม่ได้สร้างอะไรไว้ ก็ต้องนั่งโดนเข็มทิ่มแทง จับหมากรุกค้าง ตาเคลิ้มอยู่ไม่ได้ก็วิ่งเข้าศาลาหลังใหญ่ แต่ตาเคลิ้มเข้าไม่ได้เสียอีกแล้ว เข้าได้ก็อยู่ไม่ได้ เลยต้องมาหลบอยู่ตรงชายคาซึ่งมีสังกะสีอยู่แผ่นเดียว แล้วแกก็เล่าต่อไปว่าฝนที่นั้นก็แปลก ตกแล้วยังชอนมาข้างใต้ได้สาดมาโดนเอาหลังผมแย่เลย มันทิ่มจนเป็นตุ่ม ๆ หมดเลย

            กล่าวถึงทางบ้านของตาเคลิ้ม เป็นระยะเวลาเจ็ดวัน ยายวาดก็ไปหาหมอดูที่กรุงเทพฯ ก็ดูว่าตาเคลิ้มตาย ตายที่ใต้บ้านเพราะเรือล่ม ยายวาดก็เอาคนช่วยกันเอาแหลนไปตักมันก็ไม่มี ก็ล่องไปถามบ้านเหนือบ้านใต้ก็ไม่มีใครเจอเลย นี่ก็แสดงว่าไอ้เมืองนี่ใกล้บ้านตาเคลิ้มแน่ ๆ สรุปว่าไปหาหมอดูก็บอกว่าตายหมด ก็เลยปรึกษาลูกหลานว่า พรุ่งนี้ทำบุญเจ็ดวันให้ตาเคลิ้ม แม้จะไม่ได้ศพก็ช่างมันเถอะ

            พอถึงเวลาเจ็ดวัน เจ้าหน้าที่ที่พาตาเคลิ้มไปก็บอกว่า "ตาเคลิ้ม เจ้ากลับบ้านได้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็เห็นหมดแล้ว" แล้วให้มาที่หอประชุมใหญ่ และถามว่า "เป็นอย่างไรตาเคลิ้ม" แกก็ตอบว่า "เอาหละ ต่อไปนี้ผมจะไปสร้างวัด ไม่อยากไปเข้าหุ้นกับใครเขาแล้ว เพราะมันลำบากมาก ได้ไปอยู่แค่สังกะสีแผ่นเดียว ต่อไปผมจะไปสร้างมันทั้งหลังเลย" เขาก็ถามว่า "จริงหรือเปล่าตาเคลิ้ม ถ้าแกไม่ทำตาม ไม่ไปสร้าง บ้านแกจะต้องไฟไหม้นะ เพราะเสียสัจจะ ลูกเต้าก็จะซัดเซพเนจร ทรัพย์สมบัติก็จะหมด เอาหละ ตาเคลิ้มแล้วกลับไปสร้างนะ" แกตอบ "ครับ ผมจะสร้างครับ เพราะเงินผมเยอะ และต่อไปผมจะให้หลาน ๆ ของผมเรียนหนังสือ ในที่สุดเขาก็ส่งกลับ โดยให้ตาเคลิ้มนั่งเรือแล้วหลับตา ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันทางบ้าน เป็นเวลาตีสี่ กำลังจะทำกับข้าวเพื่อทำบุญเจ็ดวันตาเคลิ้ม คนคุมเขาสั่ง "เอ้า ตาเคลิ้มหลบตา จะรีบไปส่ง" พอตาเคลิ้มหลับตาก็ได้ยินเสียงเฟี้ยว แกก็หงายท้อง เรือก็พุ่งเข้าไปที่ใต้ถุนบ้านตาเคลิ้มเลย พอแกหงายท้อง แกก็ลุกไม่ขึ้นเป็นอัมพาต ส่วนยายวาดก็กำลังจะเอาน้ำไปเทที่ใต้ถุนก็เลยเห็นเข้าก็ตะโกนเรียก "ไอ้หนูไปดูซิ นั้นพ่อมึงหรือใครนะ เลยเอาไฟมาส่องดูก็ร้อง "อ้าว พ่อมาแล้ว" เลยหามขึ้นมาบนเรือน ส่วนเรือก็ยังอยู่ใต้ถุน ยายวาดก็ถามว่า "อ้าย ไปไหนมาละนี่ ตาเคลิ้มก็อ้าปากจะตอบ แต่พูดไม่ได้ไม่มีเสียง ได้แต่ทำปากพะงาบ พะงาบ แล้วก็พลิกตัวไม่ได้ด้วย เกือบจะตาย เนื้อตัวก็ลอกหมดเลยเพราะไปโดนแดดในเมืองนั้นมา แล้วข้างกันเป็นรูโหว่หมดเลยเพราะไปโดนฝนมา พอค่อยยังชั่วพอที่จะลุกนั่งและพูดได้ ก็เลยเล่าให้ยายวาดและคนบ้านเหนือบ้านใต้ฟัง พระก็วิจารณ์กันว่าไปนรกมาบ้าง ไปเมืองลับแลมาบ้าง มันเป็นเรื่องแปลกที่ว่าไปส่งยายผู้หญิงคนนั้นมา และยายคนนั้นก็อยู่ที่เมืองนั้น แล้วตอนพายเรือไปส่งก็พายตามเขาไปนั่นแหละ พอไปถึงใต้บ้านเท่านั้นก็แวบเลย หายไปหมดเลย กลายเป็นเมือง ๆ หนึ่งเลย ดังนั้นขอสรุปว่านรกสวรรค์นั้นอยู่รวมกันแน่นอนที่สุด แต่มันคนละภพไม่สามารถมองเห็น

             จากนั้นตาเคลิ้มก็จะเริ่มสร้างวัด ก็ไปปรึกษายายวาดว่า "เอาหละ ข้าก็ไปเห็นมาหมดแล้วนะ ข้าเสียใจเหลือเกิน ข้าอยากจะสร้างวัด" ยายวาดก็ตกลง เลยไปเรียกลูก ๆ มาตกลงกัน ก็ได้ความว่า คงจะใช้เงินสักสิบล้านสิบห้าล้านก็คงสร้างวัดย่อม ๆ ได้ ก็เลยไม่นิมนต์พระในกรุงเทพฯ มา ก็มาขอเงินห้าหมื่นว่าจะไปหาที่ให้ แล้วก็หายไปเลยหลายองค์จนชาวบ้านเขาลือว่าแกอยากจะสร้างวัด

พอถึงวันเขาเอารถมารับ วันนั้นฝนตกแต่เช้า โดยมเขาก็นิมนต์ฉันเพลเสียด้วย แต่ดูเวลาเป็นเวลาสี่โมงเช้าแล้ว ก็คิดว่าคงจะไปฉันเพลที่ไชโยนี่ เพราะเขาเอารถแท็กซี่มารับ คนขับก็อายุราวหกสิบกว่าแล้ว แล้วรถนี่มีสภาพแย่ ข้างรถก็บุบ อาตมาก็นั่งท้าย และรู้สึกง่วงก็เคลิ้ม ๆ ไป รถวิ่งมาก็เสีย วิ่งต่อไปสักพักก็เสียอีก สรุปพอรถถึงกรุงเทพฯ อาตมาไม่ได้ดูนาฬิกา ก็ลงจากรถก็ไปลงเรือต่อ แต่ไม่รู้ที่ไหน เรือก็วิ่งเข้าไปในคลอง สุดทางก็ขึ้นรถต่อไปอีก แล้วเดินผ่านสวนไปจนถึงบ้านตาเคลิ้ม

สรุป ตาเคลิ้มก็หันมาคุยกับอาตมาแล้วถามว่า "หลวงพ่อรับรองได้ไหมเรื่องการสร้างวัด ผมจะมอบเงินให้สิบห้าล้านในวันนี้" อาตมาก็ตอบกลับไปว่า "เป็นโบสถ์หลังเดียวได้ไหมเพราะที่วัดอัมพวันกำลังจะสร้างโบสถ์" ตาเคลิ้มก็ตอบ "ไม่ได้หรอกครับ ผมจะสร้างทั้งหมด ผมฝันไปว่ารูปร่างอย่างท่านนี่จะช่วยผมสร้างวัดได้ผมเอาบ้านเหนือบ้านใต้มา เป็นพยาน และจะมอบใบจากธนาคารให้ และจะให้หลวงพ่อเซ็นรับรองและรับรองที่จะสร้างวัดให้ เพราะเข็ดที่เข้าหุ้นกับใครเหมือนสังกะสีแผ่นเดียวที่ทำให้ผมต้องเป็นอย่าง นี้" อาตมาก็รับปากไม่ได้ ก็เลยผลัดบอกว่า "งั้นวันหน้าค่อยพบกันใหม่ เลยลากลับเป็นเวลาตอนเย็น ก็นั่งรถมีคนหนุ่ม ๆ ขับรถคันใหม่ ๆ ไป ขับไปได้สักหน่อยรถเกิดเสียขึ้นมาอีกแล้ว ลุกชายตาเคลิ้มก็เลยไปเรียกรถคันใหม่ ไปเจอเอาแท็กซี่คันเดิมที่มีตาแก่ขับเข้าอีกแล้ว ตาแก่บอก "ไปด้วยกัน" ก็เลยต้องไปกับแก แต่ก็กลับมาถึงวัดไม่มืด ทั้งที่ออกมาก็เย็นแล้ว

แล้วต่อมา อาตมาก็ไปเยี่ยมแกอีกครั้ง ก็บอกให้แก่เฉลี่ยสร้างโรงพยาบาล สร้างอะไรอย่างอื่นเฉลี่ยกันไป แต่สำหรับอาตมาอยากสร้างถนนหนทางมากกว่า แต่แกก็บอกว่า "ไม่ได้เพราะว่าได้ตั้งสัจจะมา หากผมไม่ได้สร้างไฟจะไหม้บ้าน"

จนผลสุดท้ายอาตมาก็ไม่รับ เพราะรู้แล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นอย่างนี้ ในที่สุดตาเคลิ้มก็ไม่สบายใจให้ลูกมาที่วัด แต่อาตมาก็ตกลงไม่ได้ ส่วนยายวาดก็กลัวตาเคลิ้มตกนรกก็ร้อนใจ ก็เฉลี่ยทำบุญไปที่ละเล็ก ๆ แต่ก็สร้างวัดไม่สำเร็จ ตาเคลิ้มก็ตาย ตายก็เอาศพตั้งไว้บนบ้าน ยายวาดก็ตกใจก็เอาเงินออกมาแจกกันไปให้ลูกหลานซื้อที่ซื้อทาง ก็ผลาญกันไปหมดเลยไม่สำเร็จตามเป้าหมาย ส่วนที่เหลือก็เอาไปสร้างโบสถ์ทางบางไทร จังหวัดอยุธยานี่ แต่ก็ไม่มามายจนเกินไป

ในที่สุดยายวาดก็ตาย ทั้งที่ศพตาเคลิ้มยังตั้งอยู่ที่บ้าน พอยายวาดตายได้สองวันไฟก็ไหม้บ้านหมดเลย ไม่มีอะไรเหลือเลย เหลือแต่เรือลำที่ตาเคลิ้มนั่งไปลำเดียว ทรัพย์สมบัติที่ให้ลูกหลานก็แหลกลาญไปตามสัจจะที่ได้ให้ไว้ ลูกหลานที่ไม่ได้เรียนหนังสือก็กินเหล้าเมายา ซัดเซพเนจร จนไปเข้ากับแก๊งบางนกแขวกเรื่อยมา

อันนี้ก็ขอให้โยมทราบไว้ว่า ไม่ใช่ยมบาลมาจดหรอก ไอ้ที่จดมันคือจิตเป็นผู้จดอารมณ์ทุกกระเบียดนิ้วไม่ขาดเลย บาปบุญคุณโทษจดบันทึกเข้าไว้หมด พอเราตายลงวิญญาณออกจากร่างไป มันก็ตีแผ่ขยายออกมาเป็นการชดใช้กรรมไป หากเราทำดีก็ไปสวรรค์ ทำชั่วก็ลงนรกไป